KOMEDİ

Gülmekten yerlere yatmak zorunda kaldığımız filmler vardır. Güldüğümüz değil, zorunda kaldığımız. Bunlar Oilimpos tanrıları. Pembe Panter. Pembe Panter'e herkes güler. O diyalogları duyan körler bile güler. Yükseklik Korkusu. Zavallı hastanın takma vampir dişleri ile korkutulduğu o çılgın, arsız derecede komik sahne. Biz Melek Değiliz. Hepsi popüler kültler. Bunlardan değil artık komedi pek yapılamamasından bahsetmek istiyorum. Artık komedi filmi çekilemiyor. Amerika'nın dünya piyasasına attırdığı derinliksiz osuruklar var; hatta abiler her türlü de güya alternatifte olabilirlermiş ayaklarındalar, ama bu sadece bir satış politikası. Pineapple Express ve Seth Rogen gibi. Çömezler de var Get Him to the Greek'teki şişko, Hatta Jay Baruchel'de bunlardan sayılır. (Gerçi o Milyon Dolar Baby'de oynayarak bu lavuklardan iyi bir giriş yaptı) Kısaca Kevin Smith büyük, Judd Apatow bunların küçük dayısı, Farely kardeşler de kuzenleri  filan ama maalesef olmuyor. Çokta haklarını yemeyeyim , Pineapple Experes'te gülmüştüm. Dolayısıyla iddia ediyorum ki komedi filminde kalite olabilir ama fazla sanat olmaz. Zaten olamaz çünkü; sanat her zaman sofistik yapısı ve yanlızlığı yüzünden biraz hüzün getirir bu nedenle sadece ucuz filmlerden bahsedebiliriz. Louis de Funes gibi, saf komiklerden, Yavru ile Katip'ten. Den Brysomme Mannen'den bahsedemeyiz. Noi Albinoi'den de. 101 Reykjavik'te çok komikti; ama bir yandan hüzünlüler. Kung-Fu Hustle gibi saf örnekler lazım. Pembe Panterler'den beri çılgınca bir iştahla gülmedim daha. Şimdilerde komedi filmleri hep tasarımmış gibi geliyor bana, ya da iyisine denk gelmedim bir türlü. Pan lanetledi beni!